Verhalen uit de township en de voetbalwedstrijd.

Vorige week naar een jongen in de township geweest die een maand in de bush isgeweest. Dit is voor jongens die 18 jaar zijn om als volwassen man eruit te komen. Voor hij uit de bush komt is er de besnijdenis geweest. Op het moment dat de jongen uit de bush komt is het groot feest. Er waren op het feest waar ik was zeker 80-90 mensen en ze stonden overal de keuken, slaapkamers, buiten, garage noem maar op. De jongen waar het om gaat zit op de grond met een deken om zich die hij een maand lang heeft gedragen. Hij mag niemand een hand geven, maar we houden de stok even vast die hij bij zich heeft. Het is een traditioneel feest van de Xhosa cultuur. Het is wel bijzonder om mee te maken en omdat een huisgenoot Xhosa man is en de jongen kent worden wij ook uitgenodigd met hem te gaan. De vrouwen zitten bij elkaar in de huiskamer en drinken hun eigengemaakte bier. We worden hartelijk welkom geheten en ze vinden het fijn om dit feest met ons te vieren.

Er wordt veel gezongen, gedanst, gepraat en gegeten. Het is feest wat dagen duurt, na een paar uur gaan weg. Weer iets meer van deze cultuur leren kennen; heel bijzonder.

Deze week nog een project waar een aantal vrijwilligers van R4L aan het werk zijn. Als je dan even de tijd neemt om een praatje te maken met jongeren, dan hoor je zoveel problemen. Ze zijn nog zo jong maar hebben problemen die wij ons niet kunnen voorstellen en dan hoor je nog niet alles. Mishandeling, verkrachting, alcoholproblemen.

Op weg naar huis denk ik nog eens na over dit verhaal van de jonge vrouw. Wat kan ik doen? Soms denk ik van niets, maar door te luisteren en iemand persoonlijke aandacht te geven doen we aan de andere kant ook veel. Het maakt je weer heel klein. Je moet het positief blijven benaderen, want met medelijden en huilen help je deze mensen niet. Maar je wilt ze wel graag wat hoop en vertrouwen meegeven en dat proberen we iedere keer weer.

Iemand heeft haar verhaal bij je neergelegd en het betekent veel dat ze dat aan de blanke doet. Weer een stapje in de goede richting.

Ik rijd Port Elizabeth weer binnen en kom gelijk weer in de andere wereld. Zo is het leven in Zuid Afrika. Armoede en rijkdom lopen in elkaar over en soms is dat erg lastig. Maar je kunt het niet veranderen; het is nu eenmaal zo.

Deze week naar het WK stadion geweest voor een belangrijke voetbalwedstrijd. Het stadion was gevuld met 43.000 mensen en veel, heel veel vuvuzela’s. Veel vaders komen samen met hun kind aan de hand het stadion en kijken verbaasd om zich heen. Wat een drukte………maar wat een sfeer. Wat opvallend is dat de supporters van beide ploegen gewoon bij elkaar zit. Er wordt veel gedanst en gezongen. De wedstrijd was niet echt spannend om naar te kijken, maar het was toch er g leuk om mee te maken. Ik schreef het al eerder, maar het stadion wordt veelgebruikt voor verschillende doeleinden. Wedstrijden, concerten noem maar op en dat is mooi. Waar veel mensen bang voor waren is niet gebeurd gelukkig. De entreeprijzen zijn gelukkig voor iedereen toegankelijk!

Vandaag een regenachtige dag sinds weken, maar goed een kaarsje aan, kachel aan, Bouke van Brug op dvd en dat maakt een zondag aangenaam.

Ik wens iedereen een hele fijne week

Hartelijke groet van Janny