donderdag 15 september 2011

rugby, nieuwe mensen en een presentatie


De lente en daarbij ook de hooikoorts draaien op volle toeren. De bladeren worden weer groen en alles begint weer kleur te krijgen, heerlijk. Maar ook hier kennen ze hooikoorts, daar ben ik ook achter.

Het vrijwilligershuis zit weer vol met nieuwe vrijwilligers en stagiaires, altijd even wennen voor hen in het begin. De meeste zitten hier ruim 7 maanden, maar de vrijwilliger is meestal 3-4 maanden. We zijn nu een paar weken verder en iedereen heeft haar plek gevonden. De cultuurschok is zo groot als je het leven in de townships ziet en waar je woont.

Het weekend zat vol met de World Cup Rugby, net zo’n gekte als in Nederland met de voetbal. We zaten bij een groep mensen te kijken en het was me een geschreeuw en gejoel. Natuurlijk met veel eten erbij. Zuid Afrika heeft gewonnen dus iedereen had een leuke zondag.

We hebben een andere school voor een van onze projecten en wat dichter in de buurt. Maar de kleur van de school is erg saai en een paar vrijwilligers hebben van hun ingezamelde geld verf, kwasten en dergelijke gekocht. Samen met een kunstenaar hebben ze allemaal Walt Disney figuren op de muren gemaakt en de kinderen reageren zo enthousiast, zelfs het schoolhoofd doet mee. De school ziet er veel vrolijker uit nu. Het leuke van dit werk is dat je altijd in beweging bent, letterlijk en figuurlijk. Er ontstaan zulke mooie dingen, ook al is het op kleine schaal je ziet veel gebeuren en soms zie je zaken snel tot stand komen.
Met de walvissen wil het nog niet echt lukken, maar we blijven spotten.

Wat is het leven toch moeilijk en eentonig als je ’ s morgens niet weet hoe je de dag moet doorkomen, zoals in de sloppenwijken. Als ik mensen tegenkom vraag je altijd hoe het gaat en wat ze gaan doen. “ Niks”, zeggen ze:”ik zou niet weten wat ik moet doen”. Ze lopen, lopen, maken een praatje en lopen weer verder. En zo gaat het dag in dag uit: om moedeloos van te worden. Dat geeft stress, ja ook werkloosheid geeft stress. En dan nog de zorgen hoe geef ik mijn kinderen deze dag te eten, als je geen geld hebt wat moet je dan. Tegenwoordig zijn er soepkeukens zodat ze in ieder geval toch een keer per week een warme maaltijd krijgen.
Daarom is het zo goed om te merken dat er steeds meer jongeren aangeven meer met hun leven te willen en de computerlessen en life skills gaan doen voor 2 maanden. Na twee maanden gaan ze werkervaring, vrijwillig, opdoen bij een bedrijf dat ze leuk vinden. Dit duurt 3 maanden en soms kunnen ze daar blijven en hebben ze dus een baan. Dat is zo mooi om te zien hoe enthousiast en blij ze dan zijn. Dat is dus ook een van onze projecten.

Kreeg gisteren een uitnodiging om een verhaal te doen voor de Rotary Club in Port Elizabeth over mijn vrijwilligerswerk. Het onderwerp was: Wat bezielt iemand om voor naar Zuid-Afrika te komen zonder salaris in Nederland en in Zuid-Afrika?
Ik had me goed voorbereid en alles op papier gezet. Je wilt toch zo min mogelijk fouten maken in het Engels. Even een paar Zuid-Afrikanen gevraagd wat ze weten over de townships en voor hun interessant is om te horen. Ze weten zo goed als niets van de townships; het beeld dat ze hebben is van geweld en alleen ellende. Mijn bedoeling was om daar een positief verhaal van te maken omdat er, gelukkig, ook succesverhalen zijn.

De bijeenkomst begon om 13 uur en ik was best een beetje gespannen maar vond het ook wel leuk. Ze hadden als verrassing Norah, mijn engelse lerares, uitgenodigd. Zoals ik al zei ik had het hele verhaal op papier en wat steekwoorden en heb geen letter van het papier gebruikt. Toen ik eenmaal begon dacht ik bij mezelf: Ik weet waar ik over praat, dan maar wat fouten in het Engels maar ik doe het zonder mijn aantekeningen. Ik begon mijn verhaal dat ik als kind 2 dromen had. De 1e was dat ik altijd non, echt waar, wilde worden. Vraag me niet waarom ik ben niet eens katholiek. Waarschijnlijk ging het mij toen om de mooie kleren die ze droegen. De 2e was dat ik graag iets voor kinderen in arme landen wilde doen en dat is het geworden. Het liep lekker en ik zat helemaal in mijn verhaal en na afloop was ik best wel een beetje trots op mijzelf. Heb ik ook maar weer geprobeerd! Wat is het volgende?

Ik wens jullie een goed weekend!